Osteopatia w polu czaszkowym - kontynuacja dziedzictwa A.T. Stilla

Część I – HISTORIA

Celem tej serii artykułów jest przegląd niektórych aspektów osteopatii w polu czaszkowym (OCF), a mianowicie jej historii, anatomii i badań. OCF jest kontrowersyjną częścią Osteopatii i jest badana zarówno pośród praktyków tego zawodu jak i przez osoby spoza profesji.

Ogólnie osteopatia nadal nie jest w pełni akceptowana przez główny nurt nauki. Droga naprzód nie jest łatwa. Wielu twierdzi, że jako zawód, musimy się wykazywać, przeprowadzając więcej badań. Musimy zastosować się do tej sugestii.

Anatomia ludzkiego ciała stanowi wyzwanie zarówno dla naukowców, jak i klinicystów; jego cuda i tajemnice nie zawsze są jasne dla naszych ludzkich zmysłów. Wiemy jednak, że wyzwanie polegające na odblokowaniu cudów ludzkiego ciała jest satysfakcjonujące.

Skróty: terminy

• OCF – Osteopathy in the Cranial Field / Osteopatia w Polu Czaszkowym;
• RTM – Reciprocal Tension Membrane / Błony napięcia wzajemnego;
• CNS – CentralNervous System / Ośrodkowy układ nerwowy;
• CSF – Cerebrospinal Fluid / Płyn mózgowo-rdzeniowy,
• PRM – Primary Respiratory Mechanism / Pierwotny Mechanizm Oddechowy;
• A.O.A. – American Osteopathic Association / Amerykańskie Towarzystwo Osteopatyczne

Teksty źródłowe

• WTF – „With Thinking Fingers”;
• TSO – „Teachings in the Science of Osteopathy”;
• CT – „Contributions of Thought”;
• CO – „Cranial Osteopathy: the American Story of Mind, Matter and Motion”

Wprowadzenie

Zasady i filozofia Osteopatii Stilla oparte są na Prawie Naturalnym. Still nauczał, że ciało jest jednostką funkcji, a struktura i funkcja wszystkich jego części są powiązane i współzależne, oraz że przez cały czas wyrażana jest nieodłączna moc uzdrawiania. Dwóch z jego uczniów, William Garner Sutherland i Charlotte Weaver, niezależnie od siebie przedsięwzięli badanie anatomicznych i fizjologicznych mechanizmów związanych z funkcją ludzkiej czaszki, zgodnie z zasadami i filozofią Stilla. 

Ta pionierska praca Sutherlanda i Weaver podnoszona jest pod uwagę czytelnika, z nadzieją na lepsze zrozumienie sposobu myślenia i metodologii leżących u podstaw zawartych w niej odkryć. Na temat Sutherlanda i jego hipotezy na temat mechanizmu czaszkowego napisano całkiem sporo, ale niewiele wiadomo na temat znacznego wkładu Charlotte Weaver w tę dziedzinę badań. Dzięki poświęceniu i pracy śledczej dr Margaret Sorrel, DO, FCA, profesja osteopatyczna jest obecnie bardziej świadoma samodzielnych odkryć Weaver. 

Poniżej znajduje się historyczna relacja o ich pracy w dziedzinie badań, którą teraz nazywamy „Osteopatią w Polu Czaszki”.

Zainteresowanie dr Sutherlanda Osteopatią

W chwili, gdy dowiedział się o Osteopatii poprzez przyjaciela, Herschela Connera, w 1897 roku Sutherland pracował jako dziennikarz dla Austin Herald. Herschel miał krewnych w Kirksville w stanie Missouri, którzy byli bliskimi przyjaciółmi rodziny Stillów.  W tym czasie Guy, młodszy brat Sutherlanda cierpiał z powodu problemów zdrowotnych, więc Sutherland nakłaniał go do podjęcia leczenia osteopatycznego. Sutherland był pod wrażeniem relacji swego brata o wyniku leczenia, w wyniku czego wzrosło jego zainteresowanie Osteopatią. Kiedy Herschel zdobył stypendium Stilla umożliwiające mu studiowanie Osteopatii w American School of Osteopathy, Sutherland został zachęcony by odwiedzić szkołę. Rozmawiał ze studentami (z których niektórzy porzucili intratne kariery, aby zgłębiać tę nową naukę) i obserwował progresję pacjentów w odzyskiwaniu zdrowia. Rok później powrócił do Kirksville by jako jeden ze 162 studentów pierwszego roku rozpocząć dwuletni kurs. (WTF str. 1-3, 10)

Kiedy Sutherland zaczynał naukę, dr Still miał 70 lat.  Sutherland opisał Stilla jako „człowieka prostoty, bezpretensjonalnego, nieustraszonego, bezpośredniego i kolorowego”. Natura jego zasług kazała określać go jako „głębokiego i uczciwego myśliciela, filozofa i humanitarystę; oraz jako człowieka, który zbliżył się do Boga”. (WTF, str. 11)  Pewnego ranka, bez poczucia dramatyczności lub przeznaczenia, gdy Sutherland zmierzał na zajęcia „rozmyślając o osteopatii”, zatrzymał się przed gablotą należącą do Dr. Stilla. Znajdowała się w niej wyeksponowana, rozłożona na części czaszka. Gdy zauważył szwy między kością skroniową a klinową – połączenie klinowo łuskowe – doznał błysku olśnienia. „Gdy stałem patrząc i myśląc w nurcie filozofii doktora Stilla, moją uwagę przykuły ścięte skośnie powierzchnie połączenia-artykulacji kości klinowej. Nagle pojawiła się myśl, którą nazywam myślą przewodnią – „ścięte, skośne jak skrzela ryby, wskazujące na ruchliwość artykulacyjną dla mechanizmu oddechowego”. Odrzucił na bok tę myśl, ponieważ na podstawie współczesnych mu książek anatomicznych wiedział, że w obrębie czaszki nie ma ruchomości. Jednak myśl ta raz za razem powracała, pomimo jego wewnętrznych prób wykpienia jej oraz prowadzenia kontrargumentacji, których używał jako środka samodyscypliny. (WTF, str. 12-13)

Początki OCF

Do lat dwudziestych XX w. ten „szalony” pomysł dotyczący ruchu kości czaszkowych w końcu gnębił Sutherlanda na tyle mocno, by sprawić, iż rozpoczął badania nad mechaniką kości czaszki. Bez prac, które mogłyby naprowadzać go w toku tego przedsięwzięcia, oraz z wiedzą, że cała społeczność medyczna od wieków wierzyła w brak ruchomości kości czaszki, podjął się rozłożenia na części pierwsze za pomocą scyzoryka czaszki Mike’a (tak nazywał szkielet w swoim gabinecie). Obserwował każdy szczegół kości twarzy i czaszki i badał ich wzajemne ułożenia artykulacyjne, co sprzyjało jego osteopatycznemu rozumowaniu co do ruchu kości czaszki. Czaszkę Mike’a udało się złożyć ponownie w całość, dzięki pomysłowemu zastosowaniu zestawu śrub i opasek. Chociaż w pierwotnym założeniu planował obalić swą teorię, zaczął się ekscytować, widząc tak wiele mechanicznych cech wskazujących na ruch. Zauważył wewnętrzne i zewnętrzne połączenia skośne z przeciwległym punktem kontaktu między kośćmi, co świadczyło o ruchomości ślizgowej; układy szwów, wykazujące różne rodzaje zazębionych łączników i tak dalej. Mimo tych wszystkich poszukiwań wciąż zadawał sobie pytania. Dokąd mogło go to zaprowadzić? Następnie stwierdzenie, że kości czaszki „powstają w chrząstce, a sklepienie czaszki w błonie”, nadało nowe znaczenie jego przemyśleniom o ruchu stawowym czaszki. (WTF, str. 12-13), (TSO, str. 6) (Terminy „formowane w chrząstce a kości sklepienia w błonie” odnoszą się do kostnienia kości czaszki. W rozwoju embrionalnym prekursorem kości jest albo chrząstka (kostnienie wewnątrz chrzęstne) lub tkanka włóknista/błoniasta (kostnienie śródbłoniaste).Kości podstawy czaszki powstają przez kostnienie chrzęstne, podczas gdy kości sklepienia powstają przez kostnienie błoniaste. 

Sutherland widział racjonalność tego projektu architektonicznego. Podstawa czaszki została zaprojektowana z myślą o ruchomości stawowej i przeciwdziałaniu obciążeniu i napięciom podczas procesu porodu. Kości sklepienia zachowały swoją elastyczność, aby uwzględnić ruch wywierany przez podstawę czaszki. (CT, str. 173) Następnym krokiem było poznanie efektów ruchu czaszki, więc na potrzeby swoich eksperymentów używał własnej głowy. (Podczas edukacji osteopatycznej rozwinął wysoki stopień czułości w wykrywaniu minimalnych ruchów i subtelnych reakcji fizjologicznych (WTF, str. 26–27), co miało mu zapewniać dodatkową przewagę).

Później, dzięki swojej wiedzy o elastyczności kości, chrząstki i błony mechanizmu czaszkowego, Sutherland zrozumiał również, w jaki sposób błona napięcia wzajemnego (RTM) „porusza” kości. (Termin RTM odnosi się do dwuwarstwowego układu sierpa mózgu, namiotu móżdżku oraz sierpa móżdżku [falx cerebri, tentorium cerebelli i falx cerebelli], które oddzielają i podtrzymują OUN i tworzą zatoki żylne). Ruch błony nie dokonywał się w miejscu przyczepów kości, ale w punkcie podparcia. Wykorzystał analogię napiętego drutu, przymocowanego do dwóch biegunów. Kiedy jeden biegun się porusza, napięcie drutu przesuwa drugi biegun w tym samym kierunku i w takim samym stopniu. Napięcie w błonie prowadzi i reguluje mimowolną ruchliwość stawową kości czaszki. Jest to również określane przez rytmiczne fluktuacje płynu mózgowo-rdzeniowego i drenażu żylnego. Sutherland wciąż miał problem z tym, jak jego hipoteza ruchomości czaszki i funkcji RTM miałaby zostać udowodniona? (WTF, str. 31-32)

Rozumiejąc to, Sutherland czekał teraz na wskazówkę, która poprowadziłaby go do drugiej części jego hipotez, „wskazując ruchliwość stawową mechanizmu oddechowego”. Ponownie odniósł się do książek, aby pewnego dnia stwierdzić, że „wszystkie ośrodki fizjologiczne, w tym ośrodek oddychania, znajdują się u dna czwartej komory mózgu”. (WTF, str. 35-36)

Jego kolejnym krokiem było eksperymentowanie z czwartą komorą. Wykorzystał zagłówek stołu w kształcie litery V i rękawicę do chwytania piłek, do której dodał klamrę i pasek. Za pomocą tego urządzenia dokonał kompresji swej podstawy czaszki. „Nastąpiło uczucie ciepła”, „także niezwykły ruch płynu, w górę i w dół kręgosłupa, przez komory i otaczający je mózg”. Czuł się osłabiony, ale zyskał wiele informacji. Eksperyment ten przekonał Sutherlanda, że konieczne jest by zbadać fluktuację, a nie krążenie płynu mózgowo-rdzeniowego, oraz że należy również zbadać ruch kości krzyżowej. Aby zweryfikować tego efekty, eksperyment z kompresją przeprowadzono jeszcze kilka razy. Był przekonany co do swego początkowego doświadczenia, ale w jaki sposób zaangażowana była kość krzyżowa? Pomyślał, iż „w grę musi wchodzić nieprzerwana zasada mechaniczna”. (WTF, str. 39-40)

Wiedza Sutherlanda na temat obszaru kości krzyżowej była znaczna. (WTF, str. 39–40) (Thomas L. Northup DO, wraz z Perinem T. Wilsonem, WG Sutherlandem i innymi ówczesnymi liderami profesji osteopatycznej, utworzyli „Sacroiliac Society”, które wkrótce przekształciło się w Akademię Osteopatii Stosowanej, obecnie znanej jako American Academy of Osteopathy. (V. Frymann, 1977 r. AAO Year Book, Thomas L. Northup Lecture).

Wydaje się, że na jego przemyślenia dotyczące kości krzyżowej wpłynęły również artykuły profesora Schwaba na temat kształtu powierzchni stawowych kości krzyżowej przy S2. Walford A. Schwab, DO, profesor z Chicago College of Osteopathy, zwrócił uwagę na kształt tych powierzchni stawowych w dwóch artykułach w Journal of American Osteopathic Association – 1928 i 1932. Powierzchnia stawowa stawu krzyżowo-biodrowego rozchodzi się do przodu, z wyjątkiem niewielkiego zagłębienia-depresji na poziomie S2. Tutaj powierzchnia stawowa zbiega się ku przodowi i rozchodzi się do tyłu. Sutherland czuł, że ta niewielka powierzchnia stawowa pozwalała kości krzyżowej przesuwać się między więzadłami w łuku, synchronicznie z resztą Pierwotnego Mechanizmu Oddechowego (PRM), umożliwiając jednoczesne ruchy mimowolne i zależne od woli w stawach krzyżowo-biodrowych bez zmiany napięcia w więzadłach krzyżowo-biodrowych. (TSO, str. 23) Dr Still rzekł: „w nauce Osteopatii to małe rzeczy są rzeczami wielkimi”.

Sutherland po prostu w żadnym momencie nie zaakceptował dowodów lub wniosków, które były zdecydowanie osobliwe w świetle jego zwyczajnego myślenia. Przeszedł wiele rygorystycznych, wymagających osobistych zmagań, zanim przychylił się ku swej idei. Wskazanie na zmienny ruch CSF obciążyło jego bezkrytyczność do granic możliwości, ponieważ podobnie jak inni, zaakceptował był teorię ruchu krążeniowego bez zastrzeżeń Słownik Webstera definiuje fluktuację jako „ruch płynu zawartego w naturalnej lub sztucznej jamie”. Sutherland przeanalizował przemyślenia Stilla dotyczące CSF, „najwyższych znanych pierwiastków w ludzkim ciele. Dopóki mózg nie dostarczy tego płynu w obfitości, utrzymywać się będzie stan niepełnej sprawności”. „Ten, kto jest w stanie rozumować dostrzeże, że ta wielka rzeka życia musi zostać wykorzystana, a usychające pole natychmiast nawodnione, inaczej plony zdrowia zostaną na zawsze stracone”. Sutherland nadał temu miejscu pierwszorzędowe znaczenie na kolejnym etapie badań. (WTF, str. 40-41) 

Jego eksperymenty z „podkładkami krzyżowymi” w celu ustawienia kości krzyżowej w skrajnych pozycjach wyprostu udowodniły mu, że restrykcja krzyżowa tworzyła dziwne ograniczenie w działaniu płynu mózgowo-rdzeniowego, przytłumione, ciężkie odczucie w niektórych obszarach czaszki. Sutherland chciał zobaczyć, jak ograniczenia stawowe czaszki wpływają na CSF. Układając swą głowę do skrajnego wyprostu, który z kolei wydłużał i zwężał sklepienie czaszki, zauważył zwężenie wnęk oczodołu i zmianę swojego widzenia. Jamy oczodołu są zbudowane z siedmiu kości. Kość klinowa, która tworzy tylną ścianę jamy oczodołowej, łączy się również z 11 innymi kościami. Sutherland zobaczył, w jaki sposób kość klinowa może być kluczowa dla patologii oka. (WTF, str. 43-46) (Termin „ustawienie głowy do ekstremalnego wyprostu” jest związany z ruchem czaszki w chrząstkozroście klinowo-podstawnym (SSB). Wyobraź sobie podstawną część potylicy i kość klinową jako dwa trzony kręgowe a chrząstkozrost klinowo-podstawny jako dysk międzykręgowy. Normalne wyrównanie SSB tworzy wypukłość, podobnie jak normalne zgięcie między dwoma kręgami piersiowymi. Kiedy SSB ulega wyprostowi (ekstensji) staje się mniej wypukły, podobnie jak przy wyproście na dwóch kręgach piersiowych. Ponieważ czaszka jest zmodyfikowaną kulą, reszta głowy musi zmienić kształt, podobnie do sposobu, w jaki kręgosłup wykazuje ruchy złożone, takie jak zgięcia boczne i rotowanie. Kiedy SSB się prostuje, głowa wydłuża się i dlatego musi się też zwęzić. Kość czołowa również staje się pionowa lub wysoka, a jamy oczodołu zwężają się wraz z resztą głowy. Kiedy Sutherland „unieruchomił” głowę w pozycji zwężonej, zmienił się jego wzrok, musiał przesunąć bliżej oczu lustro, którego używał do obserwacji zmian głowy, aby móc zogniskować wzrok. Odwrotna sytuacja występuje w przypadku czaszki, gdy zgięcie jest wyrażane w SSB, tj. oczodoły poszerzają się.)

Sutherland zauważył, że kość klinowa ma kluczowe znaczenie dla zmian obserwowanych w jamach oczodołu i oczach. Gdy głowa zwęziła się, oczy cofnęły się, a kiedy czaszka się rozszerzała, oczy stały się bardziej widoczne. Uznał, że ten ruch czaszki był niezbędny dla normalnej fizjologii oka. Po tym eksperymencie zaczął przyglądać się bliżej anatomicznym związkom kości klinowej i temu, jak można je powiązać z patologią oka.

Still stwierdza: „Przyczyna jest starsza niż skutek i jest absolutem w odchyleniach od normalnych warunków”. Sutherland zaczął obserwować głowy ludzi, podobnie jak osteopata analizuje postury. Zaczął szukać przyczyn asymetrii, które obserwował. Historie przypadków zawierały pytania dotyczące urazów – takich jak wypadki samochodowe, uderzenia w głowę lub twarz, wcześniejsze dolegliwości itp. – w celu wyjaśnienia, w jaki sposób asymetrie podstawy twarzy i czaszki mogą być powiązane z restrykcjami biomechaniki kości czaszki. Jest to podobne do sposobu, w jaki Osteopatia szuka przyczyn napięć kręgosłupa.

Skierował prowadzone przez siebie eksperymenty na własną czaszkę w okolicy nad potylicznej, aby dowiedzieć się, jakie są skutki uderzenia w tył głowy. Dociskając stopy do ściany i mocując swą głowę w misce za pomocą paska, wytworzył u siebie „paskudną” lezję potyliczno-sutkową, która prawie spowodowała zemdlenie. Po tym był poirytowany, nerwowy, spięty, wyczerpany i nieswój. Skorygował własną lezję na szwie potyliczno-sutkowym za pomocą metody wyolbrzymienia (ang: exaggeration). (WTF, str. 54-56) (Wygląda na to, że Sutherland był obeznany z zasadą wyolbrzymiania przy korygowaniu lezji, jak pisze w Contribution of Thought: „Doktor Still wziął mnie za rękę i pozwolił mi poczuć lezję tak, jakby była wyolbrzymiona, a potem jakby naturalne siły pociągnęły kości z powrotem na miejsce. Nie wymuszamy siłą ustawiania czegokolwiek w redukowaniu lezji. Mamy coś potężniejszego niż nasze siły działające w pacjencie w kierunku normalności”.) (CT, str. 112)

Wykonano dalsze eksperymenty w celu ustawiania podstawy czaszki w różnych typach wzorów odkształceń (naprężeń). Te różne wzorce naprężeń pomogły wyjaśnić, dlaczego u tej samej osoby wystąpiły nierówności w jamach oczodołu i innych strukturach podstawy czaszki i twarzy. Wykazano także, że utrata ruchomości stawowej czaszki wpływa na fluktuacyjną aktywność płynu mózgowo-rdzeniowego. (WTF, str. 46-49) 

Sutherland zauważył podczas swoich eksperymentów, że intrygujący ruch występował dość regularnie i zawsze w tym samym miejscu. Czuł, że obszar ten znajduje się w oponie twardej przy zatoce prostej, punkcie spoczynku, punkcie podparcia, wokół którego porusza się cały błoniasty mechanizm stawowy. Przetestował to, leżąc bokiem i stojąc na głowie. Początkowo Sutherland określał ten mechanizm podparcia opony twardej jako „zawieszenie-automatycznie-zmienny-punkt podparcia”. (WTF, str. 50-51)

Sutherland badał zaburzenia widzenia, uszkodzenia zębów (po tym jak doświadczył neuralgii nerwu twarzowego po ekstrakcji zęba), „zgięte gałązki” i osoby niepełnosprawne umysłowo. Na tym etapie swych badań poprosił rodzinę o pozwolenie na leczenie ich metodami czaszkowymi. Później zwierzył się kilku ze swoich pacjentów-ochotników, że stosowane przez niego procedury diagnostyczne i terapeutyczne czaszki znajdują się jeszcze w fazie eksperymentalnej. Uzyskiwał wyniki z zapaleniem zatok i migreną wśród małej grupy ochotników. Wyniki w efekcie przyniosły więcej wolontariuszy, u niektórych rezultaty były dobre, u innych nie. Jego doświadczenia tylko zaostrzyły jego wysiłki badawcze. (WTF, str. 53-59)

Dopiero w 1929 r. po raz pierwszy podzielił się niektórymi ze swych idei z profesją osteopatyczną. Było to po jego prelekcji pt. „Bedside Technic” („Technika przy stole”) w Redwood Falls w stanie Minnesota. Reakcje były mieszane.

W 1931 r. Sutherland został zaproszony do regularnego publikowania na łamach The Northwest Bulletin publikowanego przez Minnesota State Osteopathic Association. Anonimowo tworzył autorskie felietony pod tytułem „Skull Notions by Blunt Bone Bill” („Czaszkowe Rozważania Dosadnego Billa Kostki”). Ta rubryka wywołała zainteresowanie, które stopniowo doprowadziło ku zaproszeniu Sutherlanda do prezentacji materiałów czaszkowych na zjeździe AOA w Detroit w 1932 r. Dr John McDonald DO zaoferował Sutherlandowi pomoc podczas dyskusji na temat zawartości jego materiałów… ze wszystkimi siedmioma słuchaczami prelekcji.

W latach 1934–1939 pisał sporadycznie do czasopisma „The Osteopathic Profession”. Sutherland odnalazł się odpowiadając na listy z prośbą o informacje na temat zagadnień diagnostycznych nadsyłane przez jego kolegów po fachu. Niektórzy z osteopatów odnosili się do niego jako „specjalisty” (określenie, którego sam Sutherland sobie nie życzył) i zaczęli kierować do niego swoich pacjentów na leczenie. Wyniki Sutherlanda wzbudzały coraz większe zainteresowanie, ale on sam był zaniepokojony postawą kolegów względem jego „specjalistycznej” pracy i ich prośbami o przybory czaszkowe. (WTF, str. 64-67)

Określenie „zgięte gałązki” Sutherlanda pochodzi od powiedzenia: „tak jak ugięta jest gałązka, takoż pochyla się drzewo”. Sutherland został poproszony o leczenie niemowląt i dzieci o głowach anormalnego kształtu. Niektóre z nich były również upośledzone umysłowo i fizycznie. W świetle swego czaszkowego rozumowania, trudno mu było zaakceptować niektóre ze skrajnych osądów i werdyktów dotyczących tych „ugiętych gałązek”. Dlatego rozpoczął przedsięwzięcie przeprowadzenia kompleksowych badań wpływów, które oddziaływają na ludzką czaszkę; w obszarze jego zainteresowań znalazły się m.in. rozwój zarodkowy, wzorce wzrostu i procesy rozwojowe, przyczyny i skutki nieprawidłowości, wpływy kształtowania na czaszkę w stosunku do jej położenia w obrębie miednicy (w łonie) jak i skutki porodu i połogu; oraz możliwość występowania traumatycznych napięć w czaszce i obszarach kości krzyżowych podczas wkraczania na świat. (WTF, str. 69)

Sutherland, niezadowolony ze swojej wiedzy klinicznej na tym etapie swoich badań, poczuł pilną potrzebę obserwowania i analizowania większej różnorodności stanów patologicznych u niemowląt i dzieci w większym zakresie niż ten, który oferowała jego miejscowa przychodnia. Z wielkim poświęceniem zarówno swego fizycznego dobrostanu jak i własnych środków finansowych, zaczął spędzać dwa dni w tygodniu w klinice okulistyczno- logopedycznej w Twin Cities (przylegających do siebie miast Saint Paul i Minneapolis). Tutaj miał okazję obserwować, diagnozować i, jeśli było to pożądane, zapewniać leczenie dzieci i niemowląt o szerokiej gamie problemów, takich jak spastyczność, wodogłowie, porażenie mózgowe, upośledzenia umysłowe i inne. Czasami „instytucjonalny osąd” był odwracany po zbawczych wynikach uzyskanych dzięki jego pracy z czaszką. Takie było jego poświęcenie i witalność determinacji do zdobycia wiedzy, że przez ponad 5 lat pracował w Twin Cities, w swoim gabinecie w domu w Mankato i sąsiadującym Saint Peter. (WTF, str. 69-71)

Praca Sutherlanda często spotykała się z obojętnością, ośmieszaniem i szkalowaniem; nigdy, jednakże nie narzucał swojego sposobu myślenia innym i nigdy nie porzucił tej postawy. Starając się komunikować swoje idee w świecie Osteopatii, w 1939 r. opublikował niewielkie, zwięzłe opracowanie zatytułowane „The Cranial Bowl”. Intencją Sutherlanda było zwiększenie zainteresowania zagadnieniem środowisk osteopatycznych, poprzez objaśnienie im najpierw teorii ruchomości artykulacyjnej czaszki; miał nadzieję, że na całą resztę przyjdzie czas później. Jednak recenzje jego książki, aczkolwiek życzliwie stonowane, podnosiły jeden krytyczny aspekt w postaci braku przekonujących dowodów. (WTF, str. 72)

Sutherland miał wiele przypadków pacjentów do przedstawienia przedstawicielom profesji osteopatycznej, ale odmawiał pokazywania z jakim powodzeniem pracował. Powiedział, że muszą odkrywać prawdę sami dla siebie, co sprawi, że następować będą ich własne historie skuteczności działania.  Udzielenie wymaganego przez środowiska Osteopatii dowodu było jak ustawienie powozu przed koniem. Według Sutherlanda, pierwszym krokiem osteopaty powinno było być dostrzeżenie wizualne anatomii i biomechaniki ludzkiej czaszki jako integracyjnego mechanizmu pracy. (WTF, str. 73)

Sutherland miał mówić o „The Cranial Bowl” na Krajowej Konwencji Osteopatii w 1940 r., ale w ostatniej chwili prelekcja została odwołana z powodu protestów osteopatów przeciwnych jego pracy czaszkowej.  Pojawiły się jednak inne możliwości, gdy Sutherland wygłaszał prelekcje na temat mechanizmu mimowolnego, te spotkały się z mieszaną reakcją. (WTF, str. 72-74). Do tego czasu, doniesienia o sukcesach w leczeniu pacjentów czaszkowym podejściem Sutherlanda zaczęły docierać szerzej do środowisk osteopatycznych od innych osteopatów.  Sutherland był niezachwiany w swoim przekonaniu, że „muszą się sami przekonać, wówczas będą wiedzieć”; jednak zaczął oferować szkolenie w swojej Osteopatycznej Klinice Czaszki w St. Peter. (WTF, str. 75)

Dwaj jego przyjaciele i członkowie Society of Sacro-iliac Technicians mieli pomóc Sutherlandowi w nauczaniu jego pracy. W 1940 r. przedstawił dr. Perinowi T. Wilsonowi, na jego wniosek, pracę nad neuralgią nerwu trójdzielnego (Tic Douloureux) przedstawioną w „The Cranial Bowl”. Wkrótce po tej demonstracji Wilson sam doświadczył ciężkiego przypadku tic douloureux po ekstrakcji zębów i zastosował podejście Sutherlanda, skutecznie lecząc swoją własną neuralgię trójdzielną. Później wyspecjalizował się w leczeniu neuralgii nerwu trójdzielnego. W tym samym roku dr Thomas L. Northup zobaczył Sutherlanda demonstrującego technikę, którą zastosował u swojego pacjenta z długotrwałą migreną. Wyniki były tak spektakularne, że Northup był przeświadczony, że musi dowiedzieć się wszystkiego, co możliwe na temat tego podejścia. (WTF, str. 76)

W 1942 roku Wilson i Northup jako zarząd Academy of Applied Osteopathy (Akademii Osteopatii Stosowanej) – filii AOA – zaaranżowali Sutherlandowi możliwość przedstawienia jego koncepcji czaszkowej grupie sześciu „wybitnych lekarzy osteopatycznych” przed doroczną konwencją AOA w Chicago. Sesja zakończyła się jednogłośną aprobatą. Utorowało to drogę do utworzenia Osteopathic Cranial Association (Osteopatycznego Towarzystwa Czaszkowego) w 1946 r., które stowarzyszyło się z Academy of Applied Osteopathy. (WTF, str. 76-77) (Nazwa Osteopathic Cranial Association została zmieniona w 1960 r. na The Cranial Academy). (CO, str. 7)

Rok 1942 stał się przełomowym czasem dla koncepcji czaszkowej Sutherlanda. Bardziej zaangażował się w nauczanie w różnych miejscach w całym kraju. W 1944 roku został zaproszony do poprowadzenia półrocznego szkolenia podyplomowego w Des Moines Still College of Osteopathy and Surgery. Zapotrzebowanie na nauczanie jego koncepcji wzrosło do tego stopnia, że Sutherland zaczął szukać wśród wcześniejszych uczniów osób chętnych do stworzenia grona pedagogicznego. Doktorzy Howard i Rebecca Lippincott byli najbardziej entuzjastycznymi „uczniami” Sutherlanda i w 1943 r. opublikowali „A Manual of Cranial Technic” w celach udostępnienia informacji źródłowych. (WTF, str. 77-78)

Należy zauważyć, że w roku 1943 Sutherland miał 70 lat. Jednak poza obowiązkami nauczania, pisania artykułów i leczenia pacjentów, jego nieustanna troska o dobrostan „zgiętych gałązek” zintensyfikowała jego badania, zapewniając dalszy wgląd w przyczyny. Z każdym udanym przypadkiem uniknięcia wyroku instytucjonalnego, Sutherland mógł odetchnąć z ulgą, by wykrzykując: „Dla samego tylko tego przypadku wszystkie moje lata wysiłku były warte zachodu”. Takie zachwycające wyniki zgłaszali także inni osteopaci z całego kraju. (WTF, str. 79-80)

W 1945 roku Sutherland udał się na wakacje nad jezioro Superior z żoną i Lippincott’ami. Okazało się, że były to wakacje pracujące, ponieważ pod koniec wypoczynku zgromadzili materiał na broszurę „Kompresja części kłykciowych potylicy”. Ta broszura była kolejną próbą edukowania profesji osteopatycznej na temat skutków traumy porodowej, która tak często prowadzi do „zgiętych gałązek”. Jak mózg może rozwijać się przy zablokowanym mechanizmie? (WTF, str. 81-83)

Jednakże jego potrzeba spisania na papierze swej wiedzy wycieńczała go fizycznie i musiał zostać przewieziony do Des Moines na czas leczenia podstępnej infekcji i okres rekonwalescencji. Pomimo tych komplikacji, Sutherland dochodził do siebie, otrzymując wiele pozytywnych przekazów i relacji, które nadsyłali mu inni osteopaci. Pewien osteopata napisał: „dla mnie wszystko to są fakty i wszystko to działa w moim gabinecie każdego dnia, ale oczywiście, samo to nie czyni tego faktami naukowymi”. Sutherland uznał, że naukowa weryfikacja jego wkładu pracy była niezbędna dla jego przyszłego statusu. Wiedział jednak, że pewne aspekty jego pracy nie zostałyby udowodnione w laboratorium. Sutherland zdał sobie sprawę, że czas może przynieść dowody wielu rzeczy, dla których wydawało się to kiedyś niemożliwe, i był przekonany, że jego wnioski znajdą potwierdzenie i podniosą wagę jego koncepcji. „Taki dzień nadejdzie i (gdy to się stanie) nie chciałbym być w pobliżu!” (WTF, str. 82-85)

Prawdziwy rozmach w działaniu Osteopathic Cranial Association nastąpił w 1947 r., kiedy organizacja przyjęła swój statut i regulamin w Chicago. Tego roku Sutherland poprowadził kurs techniczny, demonstrujący jego metody leczenia reszty ciała, w ten sposób uciszając niektórych z przeciwników czaszkowej osteopatii, którzy oskarżali jej praktyków o „osteopatię z wykluczeniem ciała”. W tym samym roku doktor Arbuckle przeprowadził pierwszy kurs w Filadelfii w College of Osteopathy. Wtedy też, Chester L. Handy przedstawił na forum konwencji AOA swoją książkę „A History of Cranial Osteopathy”. (CO, str. 8)

Podczas kolejnych lat, studenci Sutherlanda zaczęli nauczać koncepcji czaszkowej. Arbuckle przeprowadził kolejne kursy w Filadelfii i New Jersey. Doktorzy Chester Handy i Anne Wales w Rhode Island oraz małżeństwo Lippincott’ów w New Jersey byli jednymi z miejscowych adeptów, którzy nauczali w swoich domach. „The Mechanics of Cranial Motion”, film 16 mm, został wyprodukowany w 1949 roku. W tym samym roku Sutherland otrzymał członkostwo honorowe i nagrodę Distinguished Service Award od Minnesota State Osteopathic Association; Academy of Applied Osteopathy przyznała mu honorowe członkostwo oraz nagrodziła Medalem Zasług, tam także poświęcono mu Rocznik Akademicki.  W 1950 r. otrzymał honorowy stopień doktora nauk od Kirksville College of Osteopathy and Surgery, jego macierzystej uczelni. (CO, str. 8)

W lutym 1951 roku Sutherland i jego żona przeprowadzili się na półwysep Monterey, do domu z widokiem na Ocean Spokojny. Nazwali swój nowy dom „Fulcrum” – Punkt Podpory. W tym samym roku ukazał się tekst „Osteopathy in the Cranial Field”, napisany przez członka wydziału czaszkowego, dr Harolda I. Magouna, A.B., DO, M.Sc. (WTF, str. 88, 91)

Sutherland przy wsparciu Osteopathic Cranial Association i Academy of Applied Osteopathy utworzył w 1953 roku Sutherland Cranial Teaching Foundation (Fundację Nauk Czaszkowych). Celem fundacji było nie tylko nauczanie pracy w polu czaszkowym profesji osteopatycznej, medycznej i stomatologicznej, ale także samodzielne działanie w obrębie badań. Dałoby to fundacji swobodę eksploracji i prowadzenia badań bez wplątywania w to Osteopathic Cranial Association ani Academy of Applied Osteopathy lub powodowania ich ewentualnej kompromitacji. Fundacja stała się głównym ramieniem dydaktycznym Osteopathic Cranial Association. (WTF, str. 93, CO, str. 9)

W 1954 r. w Des Moines odbył się kurs zaawansowany a w Chicago kurs wprowadzający. 23 września 1954 r. w swym domu Fulcrum w Kalifornii doktor William Garner Sutherland zmarł w wieku osiemdziesięciu dwóch lat.  (CO, str. 9)

Doktor Charlotte Weaver (Cranial Letter, sierpień 1998, tom 51, numer 3, str. 4-9)

Dr Charlotte Weaver była kolejną spośród studentów doktora Stilla. Ukończyła American School of Osteopathy w 1912 r., otrzymując dodatkowe dyplomy z fizjologii i praktycznej sekcji zwłok. Jej pełne pasji zainteresowanie czaszką było podsycane bliskim powiązaniem z dr. Stillem. Badała ruchomość artykulacyjną czaszki, publikując, nauczając i lecząc swoich pacjentów w obrębie czaszki w tym samym okresie co dr Sutherland. Jednak podejście dr Weaver było inne niż podejście dr Sutherlanda. Rozpoznała ona to, w jaki sposób czaszka morfologicznie przypominała jednostki kręgowe i spójność czaszki w aspekcie embriologicznym z rozwojem szkieletu osiowego. Postrzegała kości czaszki jako zmodyfikowane kręgi, posiadające krążki międzykręgowe i powierzchnie stawowe. (Spojenie klinowo-podstawne jest chrząstkozrostem, podobnie jak dysk międzykręgowy. U wielu osób pozostaje ono w formie dysku, ale u większości osób zamienia się w kość gąbczastą w wieku ok. 25 lat).

Badania Weaver obejmowały anatomię sekcyjną ludzkiej czaszki i analizę zdjęć rentgenowskich podstawy czaszki w odniesieniu do zaburzeń psychicznych i nerwowych. W 1920 roku rozpoczęła pracę z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia nerwowe i psychiczne. W 1927 r. powstała Fundacja Dr Charlotte Weaver, której celem jest zachowanie i utrwalanie postępów Osteopatii w obrębie diagnozy i terapii chorób nerwowych i psychicznych, w oparciu o jej oryginalne badania nad „Niewyjaśnionymi Funkcjami Ośrodkowego Układu Nerwowego i Mózgowo-Rdzeniowego Człowieka”. Fundacja sponsorowała kilka konferencji w USA i za granicą w latach 1927–1950.

W latach 1929–1942 Weaver pracowała we Francji, Szwajcarii, Anglii i Stanach Zjednoczonych, rozwijając swoje zainteresowanie zaburzeniami psychicznymi i nerwowymi. Studiowała w bibliotekach, klinikach oraz sanatoriach, wykonując sekcje anatomiczne czaszki i analizując zdjęcia rentgenowskie kości podstawy (nasady) czaszki. Jej osobista kolekcja ludzkich czaszek liczyła okazy w wieku od czaszki prenatalnej do 65 lat, co było wynikiem jej badań przeprowadzonych we Francji w latach 1927–1933, we współpracy z Tramondem i Rouppertem w Ośrodku Doktora Auzoux w Paryżu.

Weaver opublikowała 13 artykułów w JAOA między rokiem 1936 a 1938. AOA oficjalnie zaakceptowała jej badania, które potwierdziły ostateczny związek między zaburzeniami neuropsychiatrycznymi a lezjami podstawy czaszki.

W latach 1936 i 1938 nauczała osteopatów swojej pracy, prowadząc podyplomową grupę badawczą w swojej klinice w Akron w stanie Ohio. Kilkukrotnie wykładała na konwencjach AOA w latach 1920–1942.

Rada Naukowa AOA w 1935 r. zorganizowała komisję, która przez 2 dni słuchała prezentacji przedmiotu jej pracy magisterskiej na temat podstawy czaszki. W podsumowaniu raportu komisji opublikowanego przez JAOA w 1936 r., wyrażono poparcie dla pracy Weaver, wzywając jednocześnie profesję osteopatyczną do wspierania jej badań. Na łamach JAOA mówiono także o niej jako o wyjątkowej studentce embriologii, fizyki i mechaniki. Na konwencji AOA w 1938 roku przez 4 dni prowadziła wykłady na temat podstawy czaszki. Dr Sutherland był obecny i na jego prośbę zademonstrowała mu techniki. Sutherland podarował Weaver egzemplarz rękopisu jego pracy „The Cranial Bowl”.

W biuletynie „The Stillonian” w 1939 r. opublikowano następujące słowa: „Stwierdzono, że praca dr Charlotte Weaver nad plastycznością podstawy czaszki jest najwspanialszym od czasów pracy samego doktora Stilla oryginalnym uzupełnieniem dziedziny nauki o Osteopatii”. Ona sama powiedziała „Dałam mojej profesji jej głowę”.

Została wybrana do American College of Neuropsychiatrists w 1940 r. i uzyskała certyfikat neuropsychiatrii w 1942 r. Jej diagramy i rysunki anatomiczne były tak wysokich lotów, że Akron Art Institute, gdzie pełniła funkcję profesora anatomii, udostępnił je jako wystawę w 1948 r.

Dr Charlotte Weaver zmarła w 1964 roku w wieku 80 lat. Ostatni dzień swojego życia spędziła na badaniu anatomicznych preparatów olejowych. Dr Georgann Cullen, emerytowany profesor biologii z West Chester University w Pensylwanii ma w posiadaniu wiele z oryginalnych prac Weaver; kontynuował on jej badania nad ludzkim mózgiem, które prowadziła do chwili swej śmierci.

Niewiele wiadomo o jakichkolwiek powiązaniach między Weaver a Sutherlandem ani dlaczego, pomimo wniesionego przez nią wielkiego wkładu w rozwój profesji osteopatycznej, nie zyskała takiego uznania, na jakie zasługiwała. Jednakże Osteopaci, którzy ją znali i byli uczestnikami jej grup badawczych w Akron w Ohio, twierdzą, że to Weaver jako pierwsza stworzyła koncepcję elastycznej, ruchomej, żywej czaszki i że to ona była prawdziwym innowatorem technik czaszkowych.

Aby w pełni docenić i zrozumieć pracę dr Charlotte Weaver, należy odwołać się do wyczerpujących badań przeprowadzonych na ten temat przez dr Margaret Sorell, DO, FCA. Praca ta została opublikowana w biuletynie Cranial Letter w sierpniu 1998 r. (tom 51, numer 3, str. 4-9).

W niepublikowanym manuskrypcie zatytułowanym „Czaszka podstawna w lezji a niektóre zespoły nerwowe i psychiczne” Weaver napisała: „Z powodu tego, co interpretowałam jako wyraz jego (Stilla) pragnienia, abym przeniosła swoje zainteresowania na region głowowy … tego ostatniego razu, gdy ze mną rozmawiał, stawiając mnie pod ścianą w holu starej lecznicy przy szkole, którą sam założył … kiedy omówiliśmy po raz ostatni naszą całą rozmowę, ostrzegał mnie, że to będzie ostatni raz; powiedział wtedy, że badania odnośnie cyrkulacji od głowy przez rdzeń kręgowy i z powrotem do głowy, były najbardziej zajmującą go sferą osobistego zainteresowania; były to badania, którym chciał był poświęcić swój zasób energii; ale powiedział również, że to, co nazwał Osteopatią, musiało być na pierwszym miejscu. ”

Wniosek

Jak powiedział dr Sutherland: „W stworzonej przez doktora Stilla dziedzinie nauki Osteopatii drzemią niewyobrażalne, niewyśnione możliwości” Każdy sen może zainicjować wypracowanie hipotezy. Konieczne jest, aby mieć początek.” (CT, str. 147)

Zarówno Sutherland, jak i Weaver zapuścili się w nieodkryte obszary wiedzy w tym samym duchu, co doktor Still. Oboje poszli ścieżką, którą dr Still chciał podążać. Ich wysiłki w zakresie badań i nauczania koncepcji czaszkowej pomogły ludzkości i zapewniły nową, zasobną ścieżkę ku zrozumieniu Nauki o Osteopatii.

Stosując zasady oraz filozofię Stilla i przekładając je na czaszkę, Sutherland i Weaver zaoferowali osteopatycznej profesji nowe zrozumienie i wyzwanie w leczeniu całego ciała. Nakłaniali nas, abyśmy przyjrzeli się „najwyższemu znanemu u człowieka pierwiastkowi” – płynowi mózgowo-rdzeniowemu i jego znaczeniu dla zdrowia. Wykazali, że ciało JEST jednostką funkcji; że dom ośrodkowego układu nerwowego działa jako ruchoma jednostka funkcji o własnej fizjologii; rytmiczny ruch mimowolny, który musi być wyrażony na osi czaszkowo- rdzeniowo-krzyżowej, aby OUN mógł się rozwijać i funkcjonować efektywnie i swobodnie.

Podziękowania

Dla Adaha Strand Sutherlanda, za podzielenie się z doświadczeniami dr Sutherlanda z profesją osteopatyczną. Dla dr Margaret Sorrel, za podzielenie się z profesją osteopatyczną jej pracą badawczą dorobku doktor Weaver. Dla mojej przyjaciółki, Jenyi Osborne, za jej umiejętności edytorskie. Maxwellowi Fravalowi za wskazówki i Kevinowi Cliffordowi, za zachętę oraz wsparcie przy pisaniu tego artykułu.

Bibliografia

• „With Thinking Fingers”, A.S. Sutherland, opublikowane przez Cranial Academy, 1962 r.
• „Teachings in the Science of Osteopathy”, W.G. Sutherland, redakcja Anne Wales, wydanie Rudra Press, 1990 r.
• „Contributions of Thought”, W.G. Sutherland, opublikowane przez Sutherland Cranial Teaching Foundation, 1967 r.
• „Cranial Osteopathy: the American Story of Mind, Matter and Motion”, R.A. Feely, publikacja Cranial Academy, 1997 r.
• „Sutherland Memorial Lecture”, MA Sorrel, The Cranial Letter, sierpień 1998, tom 51, numer 3, strony 4–9